Columns van 2008 en 2009

13 mei 2009Kunst als provocatie Jerker Spits
8 april 2009Geen nieuws Frans Thuijs
11 maart 2009De strijd tegen de Apartheid begon eerder Erica Meijers
11 februari 2009De onmogelijke openbaarheid van het verleden Thomas von der Dunk
10 december 2008Onze armoedige geschiedenis. Vijf twijfels over de vaderlandse identiteitspolitiek Krijn Thijs
12 november 2008Publieke historici en historisch publiek Adriaan van Veldhuizen
13 oktober 2008Het lerarentekort in de Oudheid Gerard Boter
10 september 2008Over kolonialisme Susan Legêne
11 juni 2008Het leervermogen van wetenschappers Rienk Vermij
3 en 14 mei 2008Drie curieuze historische kookboeken Merel Boers
13 februari 2008Drie opvallende invalshoeken op Afrika Frans Huijzendveld
9 Januari 2008Bekentenissen van een namaak historica Irma Thoen

 Alle columns van 2003 t/m 2007

12 December 2007Drie boeken over de Middeleeuwen Peter Hoppenbrouwers
14 November 2007Nostalgie naar het heidendom Hans Oranje
13 Juni 2007Waarom moeten wij dit weten? Rob Hartmans
Mei 2007Laat diversiteit jouw leven verrijken! Halleh Ghorashi
April 2007De historicus als mens Frans Smits
31 Maart 2007Hoe versier je Michiel Adriaenszoon de Ruyter? Joke Korteweg
Maart 2007Af van de beschavingsapartheid Markha Valenta
Februari 2007Smakelijk Indisch: Een bijdrage tot de 'Indische Canon' Ton van der Eyden
Januari 2007Gezina van der Molen, geprezen en verguisd Gert van Klinken
December 2006Dissonant Jelle van der Meer
November 2006Indianen en geschiedenis: waarom historici Latijns-Amerika moeten bestuderen Michiel Baud
Oktober 2006Een tuinkabouter op vakantie Jan Hoffenaar
September 2006De islam als probleem Ruud Peters
Mei 2006Avonturen van een Kuyper-biograaf Jeroen Koch
April 2006Tuinieren voor homo’s Thijs Bartels
Maart 2006De verwarde staat. Over de kracht van beeldvorming Wim Willems
Februari 2006Tweehonderd jaar monarchie. En nu? Wyger Velema
Januari 2006Ethische code en de historicus als publiek figuur Floribert Baudet
December 2005Tussen zachte dwang en harde drang (1938-1968) Theo van der Meer
November 2005Moederschap. Met het woord verheerlijkt, metterdaad gesmaad Marian van der Klein
Oktober 2005De geest van Jan Salie Mark Rutte
Oktober 2005Nederland en Marokko Wantje Fritschy
Oktober 2005Rustig overlijden na het NOS-journaal Ad van Liempt
September 2005Doodsbidders en de reanimatie van Nederland Gerard Rooijakkers
Juni 2005Politieke biografie en politieke geschiedenis Herman Langeveld
Mei 2005Linkse zaken doen Ronald van Raak
April 2005De vele gezichten van de Verlichting Henri Krop
April 2005Gerommel in de doofpot Lotte van de Pol
Maart 2005Conserveblikje Frankfurthers met Sambal Herman Keppy
Februari 2005De Grote Afrikaanse Oorlog Peter Vermaas
Januari 2005Lessen uit de Geschiedenis Henk Reitsma
December 2004De chemie van Sint Jan de Bas
November 2004Historische sensatie en de nieuwe, geïntegreerde presentatie van het Rijksmuseum Kees Zandvliet
Oktober 2004Historische canon Mirjam Prenger
Oktober 2004Portugal is geen klein land Simon Kuin
September 2004Al Andalus Wybren Verstegen
Juni 2004George Washington of Bart Simpson? James Kennedy
Mei 2004De lemming. Een natuurlijke geschiedenis Ido de Haan
Maart 2004Laat de doden spreken Marita Mathijsen
Februari 2004Vervloekt zijn de anarchisten of lof der vrijheid Rutger Groot Wassink
Januari 2004De beroepsgroep van historici Jan Bank
December 2003Pieter Geyl en de vreemde wegen van de roem Wim Berkelaar
November 2003Alexander de Grote en George de Grote in Irak en Afghanistan Bert van der Spek
Oktober 2003Herrie in de polder Jos Palm

George Washington of Bart Simpson?

Wat elke Amerikaan moet weten over geschiedenis

In de Verenigde Staten ben je geen goed burger zonder kennis van het verleden. En daarom moeten inwoners die het Amerikaans burgerschap aanvragen niet alleen bewijs geven van een basiskennis van de engelse taal en van de Amerikaanse staatsvorm, maar moeten ze ook laten zien dat ze vragen over de geschiedenis van het land kunnen beantwoorden. Volgend jaar zal de Immigration and Naturalization Service het nieuwe gestandardiseerde geschiedenisexamen introduceren, die in samenspraak met een aantal historici is opgesteld. Tot die tijd mag elke immigratiefunctionaris van de INS, evenals dat al vele decennia is gebeurd, uit een lijst van goedgekeurde vragen zelf de vragen kiezen die hij of zij aan de aspirant-burgers wil voorleggen. En omdat ik zo meteen zelf het slachtoffer wordt van een quiz, dacht ik jullie even een aantal vragen uit die lijst voor te leggen:

Het is misschien gek dat we van immigranten enige kennis van de Amerikaanse geschiedenis verwachten in een land waar sinds 1917 – het jaar dat we dit soort statistieken begonnen bij te houden – de kennis onder jongeren over de nationale geschiedenis abominabel is geweest. Het mag waar zijn dat Amerikanen beter zijn in geschiedenis dan in geografie (studenten uit andere landen scoren beter in het vinden van Amerika op de wereldkaart dan Amerikaanse studenten), maar dat zegt niet veel. De meeste Amerikanen kunnen de schuldbelijdenis van de soul zanger Sam Cooke meezingen:

Don’t know much about history
Don’t know much biology
Don’t know much about a science book
Don’t know much about the French I took

En vervolgen met de woorden die Art Garfunkel toevoegde aan Cooke’s lied:

Don’t know much about the Middle Ages
Looked at the pictures and I turned the pages
Don’t know nothin’ ‘bout no Rise and Fall
Don’t know nothin’ ‘bout nothin’ at all…

Maar zelfs al weten Amerikanen weinig over geschiedenis, toch erkennen ze dat het op de een of de andere manier belangrijk is – misschien vergelijkbaar met de manier waarop vetzuchtige Amerikanen erkennen dat het goed is om groente te eten. Dat wordt niet alleen duidelijk uit de populariteit van sommige geschiedenisboeken (fictie en non-fictie, waaronder Kenneth Davis’ Don’t Know Much About History), maar ook uit de energie die ze hebben gestoken in het debat over de standaardisering van het geschiedenisonderwijs op scholen.

Een decennium geleden brak er een ware Historikerstreit los over de vraag of de Amerikaanse basisscholen en het voortgezet onderwijs één enkel nationaal curriculum moesten hebben en wat die dan zou inhouden. Het idee van gestandaardiseerde examens over de Amerikaanse geschiedenis werd in de jaren tachtig door culturele conservatieven op de agenda gezet, vooral door Lynne Cheney, de vrouw van de huidige Vice-President. De academische historici die leiding gaven aan dit National Historical Standards Project gaven blijk van hun eigen linksige oriëntatie en stelden een curriculum voor dat de woede wekte van conservatieven en de gematigden in heel het land vanwege het relatieve gebrek aan aandacht voor traditionele helden en voor politieke geschiedenis en de grote aandacht voor de ‘voices from the margins’, voor vrouwen en ‘persons of color’ van wie de meeste Amerikanen nog nooit gehoord hadden. Het project werd onder het tapijt geveegd door een overweldigende meerderheid van de Amerikaanse Senaat, waaronder ook Senator Slade Gordon, die beweerde dat de kwestie neerkwam op de vraag of Amerikaanse studenten in hun geschiedenisklassen zouden leren over George Washington of Bart Simpson. Dit is misschien niet de meest verstandige opmerking over het debat, maar het geeft wel uiting aan de ‘culture war’ die nog steeds woedt: tussen de voorstanders van de ‘traditionele geschiedenis’ met hun ‘familiar white male movers and shakers’ (om de historicus Joyce Appleby te citeren) en de multiculturalisten met hun, zo verwijten critici hen, ‘politiek correcte’ interpretatie van het verleden. Het is ook deels de strijd tussen de liefhebbers van feiten (de conservatieven) en van een proces-georiënteerde stijl van leren (de progressieven), hoewel het belang van het onthouden van belangrijke data de laatste tijd door historici van alle richtingen wordt benadrukt. Het gaat ook om de strijd tussen de populaire historici, die zich weinig gelegen laten liggen aan progressieve onderwerpen, en de professionele historici, die volgens velen samen een ‘one-party state’ vormen, die het massaal zien als hun taak om studenten – en elkaar – de ogen te openen voor de tekortkomingen van de conservatieve, traditionele manier van denken over de geschiedenis.

Maar wat zou elke Amerikaan moeten leren over het verleden? Mijn eerste reactie is dat ik het belangrijk vind dat wij, als gemeenschap van historici en als land, een fundamenteel verschil van mening blijven hebben over de beantwoording van deze vraag. Door meningsverschillen houden we een goed debat levendig. Het grote voordeel dat Amerika nu heeft over Nederland in het hebben van een nationaal Museum of American History is niet dat dit museum een perfect gebalanceerde kijk op de Amerikaanse geschiedenis presenteert, maar dat het uiting geeft aan interpretaties van de geschiedenis waar je het hartgrondig mee oneens kan zijn. Het is voor iedereen goed om te weten dat het verleden op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Maar niet alle gevolgen van deze kijk op geschiedenis als één groot debat zijn positief; zo krijgt de politiek sneller gelegenheid om haar invloed te doen gelden en kan grote vijandschap ontstaan tussen kampen over wie het recht heeft om de geschiedenis te interpreteren. Een paradoxaal effect is ook het ontstaan van nietzeggende tekstboeken: uitgevers zijn zo bang om iemand voor het hoofd te stoten dat alleen de minst omstreden feiten en verhalen worden toegestaan. Maar de grondidee is dit: dat geschiedenis een eeuwigdurend debat is, essentieel onderdeel van de onophoudelijke kakafonie van het democratisch leven. Geschiedenis is vaak zwaarder dan we kunnen dragen, maar je duikt weg voor je verantwoordelijkheden als je alle geschiedenis uit het raam gooit tijdens de hedendaagse politieke discussies. In dit opzicht profiteren de Amerikanen van een strijdbare cultuur, waarin geschiedenis en herinnering continu aan kritiek worden onderworpen.

Met dit antwoord maak ik het mezelf misschien wat te gemakkelijk. Wat zou Amerikanen qua inhoud moeten leren over het verleden? Wie hebben meer gelijk: de traditionalisten of de multiculturalisten? Hoewel ik niet graag partij zou willen kiezen voor de één of voor de ander, denk ik dat een inclusieve benadering van de geschiedenis heel belangrijk is. Het is goed om de geschiedenis te zien als een reeks van persoonlijke verhalen die zowel de goede als de slechte bladzijden in de Amerikaanse geschiedenis illustreren. Maar als je deze benadering te ver neemt, dan zien studenten door de bomen het bos niet meer, dan wordt de geschiedenis zo diffuus dat je het grote verhaal uit het oog verliest. Meer ‘ red-letter dates’ (zoals wij die noemen), meer puur onthouden van namen en plaatsen, en een terugkeer tot het formaat van de traditionele politieke geschiedenis zijn noodzakelijk om het skelet te vormen waaraan de ‘kleinere’ verhalen kunnen worden opgehangen en geïnterpreteerd. Het soort vragen dat aan aspirant-burgers wordt gevraagd zijn het soort vragen die elke Amerikaan zou moeten kunnen beantwoorden (hoewel van hen natuurlijk meer mag worden verwacht).

Maar de echte uitdaging is volgens mij het afleren van een historische les die Amerikanen zich teveel eigen hebben gemaakt: dat zij op de één of de andere manier het Einde van de Geschiedenis vormen, dat alle menselijke verlangens in Amerika zijn vervuld of vervuld zullen worden – meer dan elders ooit mogelijk zou zijn geweest. Europeanen zullen er misschien snel van uit gaan dat deze Amerikaanse veronderstelling het terrein is van de nationalistische rechtse conservatieven, de aanbidders van de Amerikaanse vlag die geen oog hebben voor de tradities van andere landen. Maar ook linkse historici hebben hun eigen ideeën over Amerika als het middelpunt van de menselijke geschiedenis, waarin Amerika alle wereldgeschiedenissen in zich verenigd en het gelukkige eindstadium van een in vrede samenlevende diverse en multiculturele wereld steeds meer benadert. Voor linkse intellectuelen als Richard Rorty blijft Amerika het enige land in de wereld waar het individu alle vrijheid heeft om zijn eigen dromen na te jagen. In zowel de linkse als de rechtse uitingen leidt deze Amerikaanse Hegeliaanse droom over zichzelf – waarin de Geist steeds meer zijn potentieel ontvouwt naarmate de geschiedenis vordert – ertoe dat de dromen van andere mensen uiteindelijk worden gereduceerd tot een incomplete versie van de eigen universele aspiraties. Dat andere naties hun eigen dromen hebben is een les die Amerikanen niet snel zullen leren, ongeacht de bezetting van het Witte Huis. Wat wij als Amerikanen nu moeten leren, zowel in de geschiedenis als in de geografie, is niet dat alle mensen in de grond hetzelfde zijn als wij, maar dat ze anders zijn en dat dit anders-zijn in de meeste gevallen gehonoreerd zal moeten worden.

James Kennedy – 9 juni 2004

Naar boven